Ο Καρυωτάκης είναι ίσως ο πρώτος τυχερός της καλοκαιρινής σας ανάγνωσης. Η καθεμιά (και ο καθένας, βεβαιωσβεβαίως) και το ποίημά της (είπαμε: και του).
Ας ακολουθήσει ο ηρωικός κοσμοπολίτης Πάρις Ταβελούδης (αυτό θέλει αποκρυπτογράφηση - ξενέρωτη προοπτική, τώρα που το σκέφτομαι, αλλά δε θ' αλλάξω την πρότασή μου· το αποφάσισα). Είναι απαραίτητη η διάγνωση του πόσος καιρός περνάει από την πρώτη ώς την τελευταία σελίδα του μυθιστορήματος και του με ποιο ποσοστό σαφήνειας (ή ασάφειας· όπως θέλει κανείς) τοποθετούνται τα περιστατικά στον ιστορικό χρόνο. Παράλληλο κείμενο (και η σύγκριση δίνει πάντα εφέ τούρμπο) είναι ο Λεωνής του Γιώργου Θεοτοκά. Ας τον χρησιμοποιήσετε.
Απομένει ο Καβάφης (αν είναι δυνατόν να "απομένουν" τα ποιήματά του· λόγου ρημάδα ρύμη). Τα δεκαπέντε ποιήματα καταρχήν, αλλά και ό,τι άλλο διαλέξει η καρδιά η περίεργη. Από την ανεξάντλητη βιβλιογραφία για τον Καβάφη, δύο βιβλία προτείνω για μεζέ (και κύριο πιάτο, αν τα πλακώσει κανείς):
Ρ&Η&Σ Αποστολίδης, Κ. Π. Καβάφης - Άπαντα τα δημοσιευμένα ποιήματα, Τα Νέα Ελληνικά, Αθήνα, 2006
Δ. Ν. Μαρωνίτης, Κ. Π. Καβάφης: Μελετήματα, Πατάκης, Αθήνα, 2007
Ο Παπαδιαμάντης ενδιαφέρει επίσης, με τη Φόνισσα, που θέλει προσοχή για να διαπιστώσει κανείς πόσος χρόνος περνάει από την πρώτη ώς την τελευταία σελίδα της νουβέλας, σε ποια χρονολογία τοποθετούνται ακριβώς τα περιστατικά του αφηγήματος και με ποιον τρόπο τα μαθαίνει όλα αυτά η αναγνώστρια (φτάνει· τέρμα τα αυτονόητα).
Από τον Δημήτρη Χατζή (Το Τέλος της Μικρής μας Πόλης) δείτε τον "Σαμπεθάι Καμπιλή" και τη "Διαθήκη του Καθηγητή". Τον Βασίλη Αλεξάκη: κατά βούληση.
Για την Αυλή των Θαυμάτων του Ιάκωβου Καμπανέλη θα δούμε.
