η σκιά μου

μια σκοτεινή φιγούρα απαντάει το βλέμμα μου

κι ας μην την βλέπω

στο μυαλό μου διεισδύει χωρίς έλεος

ταράζει τα όνειρά μου

χαράζει την καρδιά μου

σπαράζει τα σωθικά μου

ο ήλιος βγαίνει

η φιγούρα μες το σώμα μου ακόμα παραμένει

τί να 'ναι άραγε αυτό που με σκοτώνει;

στις φλέβες μου εισχωρεί και τις ματώνει

με ανασταίνει απ' το λήθαργο

στον τάφο μου αλλάζει χρόνο

γυρίζει πίσω

μου θυμίζει στιγμές παντοτινές

οικείες μα τόσο μακρινές

δεν θα 'θελε να την αφήσω

αλλάζει παραστάσεις

ταξιδεύω σε θάλασσες με τρικυμία

αλλάζει πορεία

στο σκότος με γυρνά ξανά

φωτίζει τα όνειρά μου

δίνει ζωή στο κάλεσμά μου

τόσο καιρό κλεισμένη μες το μνήμα

είχα ξεχάσει πως ήταν η Αθήνα

τόσα χρόνια εγκλωβισμένη

μια φυλακή απομακρυσμένη

στάζω όνειρα κι επιθυμία

το αίμα κυλά ξανά σαν τρικυμία

τα σωθικά μου παίρνουνε μπροστά

το μυαλό μου σταματά να σταματά