καθημερινότητα

Κάθε ιστορία έχει το δικό της κενό. Το δικό της λάθος. Ένα κάτι που πάντα θα είναι ελλιπές. Κανείς δεν μπορεί να το γεμίσει. Κανείς δεν μπορεί να το κερδίσει. Πάντα θα υπάρχει εκεί ανέπαφο, χωρίς ψεγάδια, χωρίς εξήγηση, ένα απέραντο κενό. Ένα βαθύ, κατάμαυρο και σκοτεινό κενό. Ένα μακρύ πηγάδι, χωρίς πάτο, χωρίς βάθος που αν πέσεις δεν θα φτάσεις ποτέ στο τέλος. Θα συνεχίσεις να πέφτεις. Για πάντα. Χωρίς σταματημό. Θα πέφτεις μέχρι το τέλος του κόσμου. Θα πέφτεις χωρίς να το καταλαβαίνεις. Χωρίς καν να προσπαθείς. Χωρίς καν εσύ η ίδια να το ξέρεις! Θα πέφτεις για πάντα, για πάντα, για πάντα, πάντα, για πάντα. Θα θες να αλλάξεις πορεία όμως αν και τίποτα δεν θα σε σταματάει εσύ θα πέφτεις με τον ίδιο τρόπο, στο ίδιο κενό, με την ίδια ταχύτητα, θα έχεις πάντα τον ίδιο προορισμό. Θα πέφτεις για πάντα. Τίποτα και κανείς δεν θα μπορέσει να το αποτρέψει. ΤΙΠΟΤΑ. ΚΑΝΕΙΣ. Όλα γύρω σου θα μοιάζουν με πέτρες μεγάλες υγρές, νωπές θα πιάνεις και θ’ ανατριχιάζεις, θα προσπαθείς να κλείσεις τα μάτια σου, να κάνεις πως βλέπεις όνειρο. Και όντως. Είναι όπως το φαντάστηκες. Είναι ένα όνειρο. Ένα όνειρο που βλέπουμε στον ξύπνιο μας. Το ζούμε. Το αγνοούμε. Το υποτιμάμαι. Και αυτό γίνεται μεγαλύτερο. Με τον καιρό συσσωρεύεται και γίνεται τεράστιο. Απέραντο. Αδιάβατο. Κενό. ΚΕΝΟ. Ένα μαύρο συνηθισμένο κενό. Βλέπεις ανθρώπους πνεύματα αόρατα φανταστικά. Κανείς άλλος δεν τα βλέπει δεν τα καταλαβαίνει δεν τα ακούει να ψιθυρίζουν μέσα τους τρομακτικές, ανατριχιαστικές, σκοτεινές, κατάμαυρες, αληθινές, ψυχοπλακωτικές, κυνικές, υπερφυσικές λέξεις, προτάσεις, ιστορίες. Γεγονότα που ποτέ κανείς δεν έχει ξανακούσει, δεν έχει ξαναδεί, δεν έχει ξαναζήσει. Κι εσύ τα’ ακούς συνέχεια χωρίς να καταλαβαίνεις τι είναι, χωρίς να καταλαβαίνεις από πού προέρχονται, από ποιόν κόσμο θλιβερό και μένεις άπρακτος. Χάνεις την ευκαιρία σου να τον γνωρίσεις. Να τον καταλάβεις, να τον ζήσεις. Χάνεις τη σημαντικότερη ευκαιρία της τέλειας ζωής σου. Χάνεσαι και χάνεις. Προσπάθησε να τρέξεις. Τρέξε. Γρήγορα. Όσο πιο γρήγορα μπορείς. Όσο πιο ανάλαφρα και χαρούμενα σου επιτρέπεται. Βάλε όλη σου την ενέργεια, όλη σου τη δύναμη και πέταξε. Γιατί χάνεις την υπέρτατη ευκαιρία που ζητάνε πολλοί; Που πολλοί θα σκότωναν για να την πιάσουν. Πρόλαβέ την, άκουσέ την, νιώσε την. Ζήσε τη, γίνε ένα μαζί της, ενώσου μ’ αυτήν. Ταυτίσου. Όχι… μην σταματάς, μην κολλάς τώρα που είσαι ακριβώς δίπλα. Τ’ ακουμπάς. Το γεύεσαι. Το αισθάνεσαι να σε αγγίζει, να σε μυρίζει, να σε λικνίζει, να σε προσεγγίζει, να σε τραβάει, να σε ελκύει.