Αναρωτήθηκα τι προσευχή άραγε να κάνουν. Έψαξα λοιπόν και βρήκα (Ευχολόγιον Γ΄ - Εξοδιαστικόν, Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας, 2002, 244-245) μια προσευχή για την από του σώματος εν αναπαύσει διάλυσιν της ψυχής του προσώπου που πεθαίνει. Απευθύνεται στο Θεό λέγοντας:
Ναι, Δέσποτα Κύριε ο Θεός, επάκουσον εμού του αμαρτωλού και αναξίου δούλου σου εν τη ώρα ταύτη και λύσον τον δούλον σου Χριστόδουλον της αφορήτου ταύτης οδύνης και της συνεχούσης αυτόν ασθενείας και ανάπαυσον αυτόν, ένθα των δικαίων τα πνεύματα. [...] Κέλευσον λυθήναι, Δέσποτα, εν ειρήνη την ψυχήν του δούλου σου και καταπαύσαι εις τα αιωνίους σου μονάς μετά πάντων των Αγίων σου [...]
Ας το μεταφράσω, για να το καταλάβω καλύτερα:
Ναι, Θεέ μου, άκουσε κι εμένα τον αμαρτωλό και ανάξιο τούτη την ώρα και σώσε τον δούλο σου Χριστόδουλο από την αφόρητη αυτή οδύνη και την αρρώστια που τον τυρρανάει και ανάπαυσέ τον εκεί που βρίσκονται τα πνεύματα των δικαίων [...] Πες, Θεέ μου, να φύγει ειρηνικά η ψυχή του δούλου σου και να φτάσει στην αιώνιά σου κατοικία, εκεί, με όλους σου του Αγίους.
Γαλήνια, ανθρώπινη κουβέντα. Όλα όσα γίνονται τελευταία (η αφίσα, το βαν που περιμένει έξω απ' το σπίτι, το σάιτ με τα στοιχήματα ...) μου φαίνονται πολύ απάνθρωπα.
Ήθελα να το πω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου