12.5.11

Τον τάφο μου τον θέλω στα Χαυτεία

Αφίσες με τραβούν απ’ το μανίκι,
Αθήνα μου γεμάτη καλλιστεία
τον τάφο μου τον θέλω στα Χαυτεία,
είκοσι χρόνια σού πληρώνω νοίκι.
Στον ύπνο να περνούν βουνά και δάση,
νεράιδες φασκιωμένες μαύρα ρούχα,
κάτι σαν άχτι μουλαριού που σου ’χα
σε ποιό λεωφορείο το ’χω χάσει!
Ποιά τρέλα, πές μου, με χτυπάει στις φτέρνες
και φεύγω και κυλάω σαν το τόπι,
με γήπεδα μουγκά και με ταβέρνες
στα σωθικά. Οι άνθρωποι κι οι τόποι
ξένοι μου μοιάζουν στις φωτογραφίες
που βγάζαμε σε άλλες ηλικίες.

Μιχάλης Γκανάς



Ωραίο αστικό ζεϊμπέκικο μπλουζ, όπου μια διαδρομή με το αστικό, Χαυτεία-Γαργαρέτα ας πούμε, σκοτώνει και μουλάρι! 



2 σχόλια:

ΜαρίαΤ είπε...

Άραγε ο 21χρονος νεαρός που δολοφονήθηκε στα Κάτω Πατήσια, στο δρόμο μου, λίγα μέτρα πιο κάτω από το σπίτι μου, ενώ εγώ κοιμόμουν και δεν πήρα χαμπάρι, να ήθελε τον τάφο του στα Χαυτεία...; Ακόμα κι έτσι, αυτόν τον θάνατο δεν μπορώ να τον καταπιώ.

MOREIB είπε...

Μεγάλο σοκ, ο θάνατος μπρος στην πόρτα σου! Ισχύει: πώς να τον καταπιείς.

Εδώ που τα λέμε, πάντως, ούτε ο Γκανάς το εννοεί. Ξόρκι μάλλον κάνει παρά ευχή.